Dakkatten

Ik was iets aan het doen op mijn  blog dat (weer) veel langer duurde dan ik had verwacht. En daar kan ik behoorlijk slecht gezind van worden.

Tijd voor wat zalf op de wonde. Als troost.  En wat is er beter om goed gezind te worden dan pluizige poezebeesten?

Wat nauwkeuriger kijken bracht aan het licht dat er tussen de vele concepten die wachten op omzetting tot een echt blogartikel, achter de schermen van mijn blog nog eentje zat met foto's van poezen op het grote groendak van het werk.

De foto's dateren al van een tijdje geleden. Want ik heb al lang niet meer op mijn vast plekje naast het raam met zicht op de daktuin gezeten. Als ik nu naar kantoor moet, zit ik aan een loket waar ik - hopelijk veilig genoeg -  klanten kan ontvangen en niet op mijn bureau.

Een ander teken dat het om oude foto's gaat, zie je aan de beplanting op het dak. In den beginne stond er een grote figuur van buxusplanten op het dak. Maar de busxusmot en bijbehorende kroost is ondertussen ook in Borgerhout gearriveerd en sindsdien is er geen spoor meer van buxus in de daktuin.

Het grote groendak is geliefd bij de katten en vogels in de buurt. De rosse kat op de foto zag ik ooit grappig onderduiken in de buxusstruiken. Hij kroop tussen de takken, verdween helemaal tussen de planten en er was niet meer te zien dat er een kat op het dak zat.

Helaas is niet alleen de buxus verdwenen. Ook de rosse kat heb ik al heel lang niet meer gezien. Hopelijk is hij verhuisd want anders zit hij wellicht hoog en droog naar ons te kijken vanuit de poezenhemel.

De witte poes zit dan wel heldhaftig de duif te begluren, maar ik heb ze nooit een poging zien ondernemen om écht een vogel te vangen. Algoed, want dat is ook niet nodig. 

Ik heb wel het omgekeerde ooit kunnen gadeslaan: een aantal meeuwen die ook graag op uitkijk zitten op het dak vlogen laag krijsend over de kat in een poging ze weg te jagen.

Dat had bijzonder weinig effect overigens. Ze negeerde het agressief gefladder gewoon en ging verder haar gangetje op weg naar spannende poezenplekjes.

Ik vermoed dat de witte kat dezelfde kat is die ik wel eens in het steegje aan het werk tegenkom. Daar zit ze soms ongeduldig te wezen voor een deur, wachtend tot haar baasje thuis komt. Ik knuffel ze dan wel eens trouwens, ik sla nooit de mogelijkheid af om een kat te aaien. (edito: ik zie nu aan de tekening van de vlekken dat het toch een andere is. Maar hij mag toch mee in de blogpost van mij). 

Ooit liet ik het baasje een foto zien van zijn kat wachtend voor de deur.

 ' Dan kan ze nog lang zitten wachten want dat is de deur van de buren' klonk het vervolgens laconiek ... .

Et voila, het heeft gewerkt: ik ben terug goedgezind!
En gij?

Meer blogposts met katten in de hoofdrol via deze tag ...