De kruiskensberg: over een poes, kapellekens, kikkers, zand en bomen

Of ik geen zin had om samen met mama te komen wandelen, vroeg tante Gaby.

En zo geschiedde.

Eerst een tussenstop bij tante Gaby thuis alwaar ik een poging deed om vriendjes te worden met haar kat die ooit eens is komen aanwaaien en niet meer weg ging.

Dat verliep niet zo goed, dat kennismaken...

De poes in kwestie is erg bang van mensen, wellicht ooit iets traumatisch meegemaakt denkt Tante Gaby.

Ze liep heel de tijd achter tante aan, maar wel op veilige afstand. Alleen als ze eten kreeg kon tante ze een beetje aaien.

Maar ik en mama mochten niet te dicht komen . Al zie je tezelfdertijd toch ook in haar blik de nieuwsgierigheid en de goesting om eens te komen snuffelen, vind je niet? 

We gingen wandelen in en rond de Kruiskensberg in Bevel-Herenthout. Dat van die Kruiskensberg blijkt letterlijk te nemen, allez, met wat lichtelijke overdrijving toch.

Er was daar namelijk een heuveltje en daar bovenop stond een kapelleke en daarrond een kruisweg. Dat is iets wat je ook in kerken en in het Begijnhof van Lier  tegenkomt en de bedoeling  van zo'n kruisweg is naar het schijnt dat je bidt aan 14 "haltes" (in dit geval minikapelletjes) die de lijdensweg van Jezus voorstellen tussen zijn veroordeling en de kruisiging.

Geen idee of dat een traditie is die onder katholieken nog veel beoefend wordt. Toen wij er voorbij kwamen alvast niet.

In tegenstelling tot in het park en bos achter mijn hoek, was het hier duidelijk een zanderige grond.

En dat bracht - opgegroeid zijnde in de kempense zandgrond - nostalgische herinneringen boven.

Ik weet nog dat we in onze kinderjaren vaak gingen wandelen in het bos en in de zomer bestonden veel wandelpaadjes uit lekker warm los zand. Ik vond het heerlijk om dan verder te wandelen met mijn blote voeten. Lekker met mijn tenen in dat warme bijna vloeibare zand woelen! Mijn lief vindt zand tussen zijn tenen gruwelijk, je krijgt hem dan ook niet op een strand. Ik daarentegen vind dat heerlijk.

Wij mochten dat vroeger,  met onze blote voeten in het zand op de bospaden. Tegenwoordig leggen ze speciale 'blote-voetenwandelpaden' aan en geven ze daar zelfs workshops over ! Ik snap dat niet zo goed. Gewoon je schoenen uitdoen en je hebt een blote voetenwandeling, toch? ( ik deed dat vroeger trouwens ook regelmatig in de stad als ik een hele avond was gaan dansen, zere voeten had, maar wel nog naar huis moest....) 

Nog een gevolg van zandgrond: naaldbomen!!!!

Die heb ik buiten in de kerstperiode al zo lang niet meer gezien!

Dat ruikt zo lekker en die naalden knisperen zo onder je voeten!

En er vallen mastentoppen uit!

Ik heb er een paar mee naar huis genomen. Gewoon om af en toe eens naar te kijken. 

Bon, en toen waren we moe en kwamen we een omgeduwd picknicktafeltje tegen en zetten de zussen zich even al keuvelend neer.

Dé moment om wat macrofoto's te maken dacht ik dus begon ik de omgeving rond te speuren naar mooie dingen. En toen zag ik in mijn ooghoeken vanalles springen! 

Er bleken daar een flinke hoop kleine kikkertjes te zitten, wat verscholen tussen de dorre bladeren en het struikgewas. En er ritselde ook hier en daar een muis tussen het sprokkelhout.

De muizen lieten zich maar in een glimp zien maar de kikkertjes waren af en toe zo vriendelijk om eventjes te stoppen zodat ik ze kon fotograferen.

Schattig hé!

Iemand enig idee welke kikkers dit zijn?

(oh en wat word ik blij van zo'n dingen! ) 

Er hingen ook allemaal vogelhuisjes in het bos. Bewoond. Met koolmeesjes.

Ik mag dan al bijna 50 zijn, maar ik voelde me terug een beetje een klein meiske op stap met mama en tante . Mama en tante wandelden op hun gemak door, ondertussen pratend over de dingen des levens. En ik hing daar wat rond te dartelen met mijn fototoestel, om de haverklap stoppend voor nog een foto waarna ik even een spurtje moest doen om ze terug in te halen. 

Als je zoals ik zo veel foto's maakt, dan heb je veel foto's waar je geliefden opstaan met hun rug. Ik kan al een heel tentoonstelling houden met foto's van de ruggen van de mensen in mijn leven als ik dat zou willen 😊 .

Na het wandelen een hongerken. En wat is er plezanter dan de dag afsluiten met een lekkere maaltijd in goed gezelschap? Dus wijlie naar 't Schipke, een restaurant in een oude hoeve, ideaal gelegen om uitgehongerde wandelaars van drank en spijzen te voorzien.

Toen mijn vader hoorde dat ik die daar was geweest vroeg hij me wat verbaasd: ' maar allez, dat ken je toch? We zijn daar vroeger zo vaak geweest! ' 

Maar ik herinner me dat niet meer. Alleen dat van dat zand tussen mijn tenen nog wel. En nu vraag ik me af: misschien, héél misschien, was dat wel op deze bospaadjes dat we dat toen deden?