Parijs: Leve de metro! (overpeinzingen bij openbaar vervoer)

Er zijn zo van die dagen dat alles vierkant loopt.

Vorige week had ik zo'n dag. 1 van de gevolgen was dat ik er nog eens met mijn neus op gedrukt werd dat de fiets - ondanks alle gevaren en ergernissen - in Antwerpen  toch echt wel het meest aangewezen vervoermiddel is.

Ik moest namelijk nog eens tijdens het spitsuur de tram nemen en dat was een zeer ergerlijke ervaring: lang wachten op een reeds propvolle tram die vervolgens stapvoets doorheen het verkeer in de binnenstad ( wat doen toch al die auto's in het centrum van de stad? Ik snap dat echt niet. Wie gaat er nu in hemelsnaam nog met de auto naar of door de stad ? ) slingerde.

Mijn gedachten werden op slag weer terug gekatapulteerd naar de Parijse metro. Daar kunnen we hier nog veel van leren.

Mijn lief is het daar echter niet mee eens. Toen ik met hem in Parijs de ondergrondse indook, was hij oprecht verbaasd over de ouderwetsheid van de metro daar. Voorhistorische treinstellen, gebrek aan roltrappen, en zelfs nog ouderwetse reclame-affiches waar geen glas voor hangt. Hij vond het een westerse wereldstad onwaardig. 

Maar ik ben het daar niet mee eens. Je kan besluiten dat de Parijse metro ouderwets is, maar de conclusie die ik trek is dat hij kwalitatief zo goed is dat hij vele jaren na eerste gebruik nog altijd werkt. En de metro is niet spiksplinternieuw en modern van design, maar dat komt juist omdat zij ons jaren voor waren in het organiseren van goed openbaar vervoer onder de grond. 

In Antwerpen lagen de metrogangen sinds de jaren 70 tientallen jaren te wachten om in gebruik genomen te worden. Pas sinds 1990 kwam de verbinding met linkeroever er en pas sinds 2006 wordt er terug werk gemaakt van het verder in gebruik nemen van de rest van de reeds gegraven metrogangen. Nog altijd zijn er stukken die nog niet in gebruik zijn genomen. 

Logisch dat het er hier moderner uit ziet. Maar in tegenstelling met de metro in Parijs kan je er hier niet op rekenen dat je niet langer dan 10 minuten moet wachten, het netwerk is zeker niet stadsomvattend, het gaat sneller dan bovengronds trammen maar nog altijd niet supersnel en ik kan ondanks de recentere ingebruikname niet aangenaam ademen door het gebrek aan goede lucht.

In Parijs ben ik dankzij de metro nooit bang om verloren te lopen. Want waar je er ook gaat, je komt overal een metrostation tegen. 

En 1 metrostation is al wat je er nodig hebt om terug thuis te geraken.

Op mijn minitablet staat deze app van de Parijse metro waardoor ik ook zonder wifi altijd het metroplan kan raadplegen en mijn weg naar mijn bestemming kan uitstippelen.

In Antwerpen is dat met de wirwar aan trammen, bussen, metrolijnen en onduidelijke communicatie niet evident ( probeer maar eens te ontdekken waar je een bepaalde bus moet nemen op de Roosenveltplaats en probeer je dan eens in te denken dat je geen Nederlands kan en dat toch moet vinden ... ) .

Maar ik geef toe: de lange gangen en het gebrek aan roltrappen en liften maakt de Parijse metro wel moeilijk toegankelijk voor mensen die slecht ter been zijn of die met een buggy moeten rondrijden.

De toestellen maken zeer veel lawaai. 

En ook al gaat het ademen er een pak makkelijker dan in die van ons, de gangetjes kunnen voor een wat claustrofobisch aangelegde mens best lastig zijn. 

Al ik vind het ook fascinerend, die hele ondergrondse wirwar onder Parijs.

Ik heb er afgelopen zomer wel een paar keer hinder ondervonden door terreuralarm. Men lacht er niet mee in Parijs: ergens een verloren geraakt pakje? Het metrostation wordt afgesloten en alles wordt grondig onderzocht. Zo kwam het bijvoorbeeld dat ik veel later dan gepland aankwam in le Jardin des Plantes, maar ach: op vakantie is dat niet erg.

Ik betrapte me in de Parijse metro ook 1 keer op gedrag waar ik niet fier op ben. Ik wil proberen om de terreurhysterie te negeren (niet dat er geen dingen kunnen gebeuren: er zijn er al gebeurd en da's héél erg. Maar je houdt dat niet tegen door overal bang voor te zijn en al zeker  niet door overal soldaten te zetten) en gewoon mijn dagdagelijkse gang te gaan. Maar in Parijs kwam ik  hartje zomer in een tramstel gestapt waar ik een man zag zitten met een dikke jas aan en dat deed me de volgende halte overtappen naar een andere wagon. 

Ik voelde me een beetje beschaamd over mijn gedrag en hoopte heel erg dat de betrokken meneer mijn reactie niet had gezien. 

Toen ik onlangs deze ervaring aan iemand vertelde die vaak in Brussel de tram neemt, bleek die al eens hetzelfde te hebben gedaan en hij had dezelfde gevoelens van schaamte waardoor dat bij mij al een pak minder erg was :).

Soit, nemen jullie wel eens het openbaar vervoer? En is dat bij jullie dat een genot of een nachtmerrie? 

Meer Parijs via deze tag...