Parijs: Barbie in Musée des Arts Décoratifs en wat persoonlijke ontboezemingen....

De alerte lezer zal vrijdag wel doorgehad hebben dat ik op congé ben geweest, de instagrammers onder jullie weten er zelfs al heel veel van want ik heb al heel wat foto's gepost ;) ( mijn excuses als ik overdreven heb ;)  Het is den aard van't beestje ) . 

En ge moogt eens raden waar ik naartoe ging .... .

Ik treinde nog eens naar het schone Parijs en dat was - weeral - best spannend want ik ging voor 10 dagen én helemaal op mijn eentje. Vorige zomer had ik er al eens een paar dagen alleen vertoefd na er eerst effe te hebben rondgehangen met mijn moeder en dat was me goed bevallen dus ik vermoedde dat me dat wel moest lukken. 

Toch was ik best wat nerveus vlak voor het vertrek: ik ben kwistig bedeeld met paniekaanvallen en hyperventilatieklachten  waardoor ik me - oa - op vlak van uithuizig zijn altijd erg heb beperkt en het is pas sinds kort dat ik die grenzen stapje voor stapje aan het doorbreken ben ( ik hoop ondertussen ooit de lange tijd naar mijn aanvoelen altijd onbereikbare droom om eens naar New York te gaan toch echt te kunnen waarmaken. De vaststelling dat die grenzen verleggen goed schijnt te lukken maakt die droom ineens niet meer zo onbereikbaar en dat is een heel fijn gevoel.).

Nu ik helemaal alleen voor 10 hele dagen naar Parijs ging vroeg ik me toch af of me dat wel zou lukken en op mijn zwakste momenten voor mijn vertrek staken er toch een paar 'maar wat als'-doemscenario's de kop op.

Maar Parijs is geen vreemde stad meer voor mij, het is ook niet zo ver weg, ik ken er wel niemand maar ik nam mijn laptop mee zodat ik contact had met het thuisfront én ik kende mijn logeeradres - een tof appartementje in Montmartre - al van eerdere bezoeken. 

 

Ik kan ook met grote trots meedelen - ik ben ondertussen namelijk terug thuis - dat mijn reisje zeer goed verlopen is. Ik heb me geen moment verveeld, of eenzaam of ongemakkelijk gevoeld. Ik kon in alles mijn plan trekken en voor het eerst in mijn leven was ik op het einde van een reisje een beetje geëmotioneerd toen ik de laatste dag rondliep in de stad en besefte dat het alweer tijd was om al dat schoons weer achter te laten. 

Ik ben ook thuis iemand die veel alleen doet. Niet omdat ik een gebrek aan gezelschap heb in mijn leven, maar omdat ik dat nodig heb.
Ik ben graag in gezelschap,  maar ik ga ook graag af en toe op mijn eentje op stap.
Maar als je dat niet gewoon bent - er zijn naar het schijnt mensen die nog nooit in hun eentje een hapje gingen eten of alleen een café binnenstapten - zou dat natuurlijk veel moeilijker zijn. 
Ik echter zou echt zeer ongelukkig zijn als ik altijd in gezelschap zou zijn. Ik woon niet voor niks alleen ;).

  

Volgende stap richting NYC wordt eens ergens alleen naartoe gaan waar ik het nog niet ken... ( ik ben al zenuwachtig als ik er aan denk) .... Ooit moet ik daar geraken namelijk!
Maar nu eerst wat nagenieten van Parijs....

Soit, naar Parijs nu.
Ik trok naar goede gewoonte zeer veel foto's en bezocht een hoop toffe dingen. Het eerste waar ik jullie in wil laten meegenieten is een tentoonstelling in het Musée des Arts Decoratifs. Er loopt daar namelijk nog tot 18 september een tentoonstelling over Barbie.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zat, maar ik vermoed dat zowat iedereen, zeker de meiskes, wel een Barbie heeft gehad als kind. 
Ik had er 2. 1 met lang blond haar en een wat donkerdere met lang zwart haar. Ik had ook een manneke maar ik weet niet meer zeker of dat een echte Ken was en die deed zelden mee in mijn spelletjes. Mannen vond ik blijkbaar niet interessant genoeg om mee te spelen ;) . Het kan verkeren ;) ....
Voor mijn Barbies maakte ik graag kleedjes. Meestal gehaakte. 2 T's haken, aan mekaar naaien en ge hebt een trui bijvoorbeeld... .

Mijn broer speelde ook soms met mijn Barbies. Kappertje .... En daar kon ik écht niet mee lachen! Al dat schoon lang haar weg zeg!

Het was trouwens niet zo evident om een Barbie te krijgen. Ik geloof niet dat ik ze van mijn ouders heb gekregen. Ze vonden dat niet het meest geschikte speelgoed voor een kind. Niet omwille van de borsten, maar wel omwille van het seksisme en het onrealistische uiterlijk van een barbiepop. Zo ontbreken de tepels, de navel en de mannelijke geslachtsdelen en dat klopt niet. Maar zoals zo vaak bij ouders die hun kinderen verantwoord op willen voeden, willen die kinderen dan natuurlijk net die dingen die ze niet krijgen :) (Ik wilde later ook een legerbroek wat niet mocht omdat mijn ouders antimilitaristisch waren, en nepwapens kregen we ook al niet ! Hippie-ouders in de jaren 70 hé ...).

Natuurlijk hadden ze een punt. Nog altijd trouwens. Barbie is nog altijd niet bepaald een goed rolmodel voor kinderen, vooral niet omdat ze een schoonheidsideaal vertegenwoordigt dat zeer vrouwonvriendelijk, stereotiep en onrealistisch is. 
Een punt dat op de tentoonstelling toch wat onderbelicht bleef, ook al was er wél aandacht voor de recentere anders gevormde poppen.

De tentoonstelling leerde me echter ook dat Barbie wel een goed rolmodel was op vlak van wat vrouwen allemaal kunnen: Barbie heeft letterlijk honderden beroepen uitgeoefend; Nu is dat al iets evidenter, maar ooit was dat toch anders. Je kon als vrouw echt niet zomaar astronaut worden of garagist, de tijd dat je vooral thuis moest blijven achter fornuis en wieg is echt nog niet zo lang geleden. ...
Een flink aantal van die beroepen - met bijbehorende kleren - staan tentoongesteld in het museum.

Je ziet er ook het ontstaan van Barbie. Eigenlijk is ze gebaseerd op een Duitse pop - Lilli - die een krant kado gaf aan zijn lezers nav een strip over een pin-up die ten believe van de mannelijke lezers in hun krant verscheen. 
De uiteindelijke Barbie werd ontwikkeld door het echtpaar Ruth en Eliot Handler en vooral mevrouw Handler speelde daar een grote rol in. Daardoor was ze in die tijd één van de zeldzame vrouwen  die zich in de hogere regionen van de toen door mannen overheerste zakenwereld bewoog. 

Poppen bestonden al langer en moesten vooral inwerken op moedergevoelens bij kleine meisjes. 

Je kon ook al 'met mode spelen' door poppetjes aan te kleden zoals deze Shirley Temple. Maar de combinatie van een volwassen vrouw als pop en mode was toen erg vernieuwend.

Deze - in zwartwit badpak -  is de allereerste Barbie trouwens. Geboren in 1959 ... 

En Casey is even oud als ik! Ze ziet er alvast beter geconserveerd uit ;).

Op de tentoonstelling zie je echt honderden Barbies: geklasseerd op basis van hun uitgavejaar, 

of tentoongesteld in functie van hun beroep, 

of uiterlijk,

of voorbeeldfiguur.....

Je kan er ook zien hoe een nieuwe barbiepop of bijbehorende garderobe ontworpen wordt.

Er is een hele muur voorzien vol barbiekleedjes (gelukkig niet allemaal in het roze) .

En er wordt met Barbies uitgebeeld wat de weg is van een kledingstuk tot op de catwalk.

Er zijn ook kunstwerken te zien die gebaseerd zijn op Barbie.

Andy Warhol

Soit, het is werkelijk eindeloos wat er over Barbie te vertellen valt.

De tentoonstelling over Barbie loopt nog tot 18 september in het Musée des Arts Decoratifs (vlakbij het Louvre) en met het ticketje voor de tentoonstelling kan je ook nog gaan kijken naar een collectie juwelen en oude advertentieposters (waarover later meer, deze blogpost is al lang genoeg :D).

In hetzelfde museum was er ook nog een vleugel met een tentoonstelling over mode maar die moest je apart betalen en mijn zintuigen konden dat er niet meer bij hebben....

Op de website van het museum vind je alle nodige info.

Ik heb trouwens mijn Barbies-met-afgeknipt-haar (mijn broer zou geen goede kapper geweest zijn aan het resultaat te zien)  niet meer, ooit weggegeven aan babysitkindjes. Maar sinds een paar maanden heb ik er terug een paar in huis. Ze liggen ergens in een plastieken zak in een kast te wachten tot ik weet wat ik er mee kan doen. Ik plukte ze uit een doos oud speelgoed dat weg mocht van kinderen van een vriendin :). 

Trouwens: wisten jullie eigenlijk Barbie ook een kat heeft ?

Heb jij Barbies gehad? En heb je ze nog?
Meer blogposts over Parijs op deze pagina ....

ps: dit is geen gesponsorde blogpost, ik ben uit eigen beweging naar deze tentoonstelling gegaan, heb mijn inkom betaald zoals iedereen, heb er niks voor gekregen en het museum weet niet dat ik dit heb geschreven want is zich zelfs niet bewust van mijn bestaan ;).