kerstboodschap door de Minister van Agitatie

We hebben gisteren die van Koning Filip al gehad, en vandaag die van de paus. Maar deze is wat mij betreft relevant ...
Met toestemming van de schrijver integraal overgenomen presenteer ik u een beetje 'serieux' voor tussen den aperitief en de kalkoen met veenbessen... 

Door zijne Excellentie De Minister van Agitatie

Beste lotgenoten,

Het is Kerstmis en zoals het woord het zegt: er is iets mis met die kerst. Wat precies is onduidelijk maar we voelen het allemaal. In mijn goedertierenheid zal ik enkele puntjes op de i zetten zodat we allemaal meer inzicht krijgen en ons gewapend met deze kennis kunnen voorbereiden op het nieuwe jaar met nieuwe uitdagingen.


 (pauze voor applaus) 


Kerstmis is de tijd van vrede. Dat is bekend en het bleek ook al uit de column van professor Biscop 'Het leger krijgt echt niet zo veel extra' in de Morgen van 24 december die ik op Kerstavond te lezen kreeg.

De column maakte me lichtjes ziedend en dat is een slechte start voor Kerstavond. Daardoor brandden mijn kalkoenkoteletten aan en was ik uit mijn humeur. De Professor vindt namelijk dat de 9,2 miljard euro die we niet hebben maar wel zullen uitgeven aan atoombommenwerpers en genoeg fregatten en mijnenjagers om heel onze kust mee vol te leggen, een verstandige, ja, noodzakelijk investering is.

Dat is bevreemdend en onrustwekkend, beste lotgenoten, aangezien in zijn column het hele veiligheidsbeleid wordt gereduceerd tot aankopen voor het leger. Alsof veiligheid en vrede niet veeleer het resultaat zijn van een complex geheel van vredeshandhaving, conflictpreventie en vredesopbouw, civiel crisismanagement, ontwikkelingshulp, het tegengaan van wapenexport en een verstandig en rechtvaardig economisch klimaatsbeleid. En van een humane opvang van vluchtelingen.


(pauze voor applaus) 


Zeg nu zelf: als we vrede en veiligheid zouden kunnen garanderen door massale wapenaankopen en het bombarderen van landen of regimes waarmee we problemen hebben, dan was er op aarde en in het Midden-Oosten al lang wereldvrede. Er is namelijk zelden zoveel gebombardeerd in die regio en er werden nooit voorheen zoveel wapens - waaronder massaal veel Belgische - verkocht. De aankoop van legermateriaal en wapens garandeert dus geen veiligheid of vrede, helaas. En een intelligente vrouw zou daar aan toevoegen “wel integendeel”.


(pauze voor gejuich en applaus)


De professor nuanceert de geplande aankopen. Hij noemt het in zijn titel “echt niet zoveel”, doet alsof het gaat om banale kerstcadeautjes en plaatst het in een internationale context waaruit moet blijken dat het Belgisch leger “zelfs een van de kleinere zal worden”. Alsof dat verwonderlijk is, aangezien we een van de kleinere landen van de EU zijn. Wat zou hij willen? Dat we als een van de kleinere lidstaten een van de grootste legers op de been zouden brengen?

Los van het ‘relatief kleine bedrag’ wordt in zijn opiniestukje helaas nergens duidelijk waarom we deze aankopen - die we ons budgettair eenvoudigweg niet kunnen permitteren - ook nodig zouden hebben. Om “het ritme van de buitenlandse operaties vol te houden”, zoals hij schrijft? Dan zouden wij toch graag eerst een ernstige evaluatie van die operaties zien. Dan hadden wij toch graag een welluidend antwoord op de vraag in welke mate “onze serieuze bijdrage” in Afghanistan en de bombardementen door Belgische F16’s in Irak en Libië zoal hebben bijgedragen aan stabiliteit, veiligheid en vrede, neen?

Of zijn we tot deze aankopen verplicht - zoals hij aanhaalt - “om aan onze Europese retoriek weer wat meer geloofwaardigheid” te geven? Misschien kunnen we dan beter overwegen om onze retoriek in de kast te steken? Dat lijkt goedkoper, het komt eveneens onze geloofwaardigheid ten goede en zich onthouden van hoogmoedige grootspraak lijkt een betere bijdrage aan veiligheid, vrede en stabiliteit dan het ondersteunen van retoriek door miljardenaankopen van wapens. Wat u?


(pauze voor applaus) 


 Of gaat het waarlijk om de meer concrete zaken, vermeld achteraan het opiniestuk, met name operaties tegen piraten en mensensmokkelaars, het redden van vluchtelingen, de stabilisering van Mali en “hopelijk binnenkort van Libië” en de strijd tegen IS? Kunnen we daarom niet zonder een Belgische defensie?

Mij lijkt deze redenering niet alleen grotesk, maar ook schaamteloos. Want hoe kan iemand die de materie toch kent, beweren dat ons leger zou bijdragen aan de “hopelijk binnenkort” te realiseren stabilisering van Libië, terwijl juist onze F16’s met hun 615 sorties en 473 bombardementen in 2011 samen met onze olijke bondgenoten aan de oorsprong liggen van de instabiliteit, puinzooi en burgeroorlog in Libië? Hoe kan iemand beweren dat onze bekommernis het redden van vluchtelingen zou zijn, terwijl wij door onze bombardementen net verantwoordelijk zijn voor de instorting van het land, het aan de macht brengen van de religieuze zotten in Libië en de moord op Moammar al-Qadhafi? Qadhafi die in maart 2011 nog profetisch waarschuwde dat bij ontstentenis van een stabiele regering in Libië de aan Bin-Laden gelieerde milities aan de macht zouden komen en dat de Middellandse Zee zou veranderen in “een zee van chaos” met honderdduizenden vluchtelingen.

Pretenderen dat we het leger zouden nodig hebben “om vluchtelingen te redden”, terwijl datzelfde leger een belangrijke rol heeft gespeeld in het ontstaan van vluchtelingenstromen, is wraakroepend. Temeer daar de EU in september van dit jaar heeft beslist tot de oprichting van de Navfor Med, een Europese missie op de Middellandse Zee, waarbij Europese marineschepen vaartuigen met vluchtelingen gaan doorzoeken, in beslag nemen en terugsturen. Is dat een manier om vluchtelingen te redden en vluchtelingenstromen te stoppen?

De inzet van ons leger of dat van onze bondgenoten in Afghanistan, Irak, Mali, Libië en de steun aan de gewapende opstandelingen in Syrië kunnen bezwaarlijk als bijdrage aan vrede, stabiliteit en veiligheid gezien worden. Ze hebben de wereld in een ongeziene chaos gestort zoals Amr Mousse, toenmalig voorzitter van de Arabische Liga, er in 2003 al voor waarschuwde dat een oorlog tegen Irak de poorten van de hel zou openzetten.

Een echt veiligheidsbeleid, beste lotgenoten, het werken aan stabiliteit en vrede, vergt iets heel anders dan de aankoop van wapentuig. Het vergt bijvoorbeeld bondgenootschappen met betrouwbare partners die dezelfde belangen dienen en gelijkaardige normen en waarden hanteren. Vandaag zijn onze bondgenoten in de regio golfstaten als Saoedi-Arabië en een land als Turkije. Men kan van beide landen veel zeggen, maar niet dat ze onze normen en waarden verdedigen. Beide landen steunen impliciet of expliciet de gedachtegang en praktijken van Daesh/IS en Saoedi-Arabië promoot en exporteert de salafistische ideologie waarop Daesh/IS zich baseert. Het land heeft dit jaar meer mensen onthoofd dan sinds haar ontstaan en alles wijst erop dat het tempo wordt opgevoerd. Een dergelijk regime kan geen bondgenoot zijn, het is een tegenstander.

Hetzelfde geldt Turkije: terwijl het land in de praktijk Daesh/IS op zijn minst gedoogt en faciliteert, bombardeert het haar eigen bevolking, laat het tanks en legereenheden in woonwijken aanrukken en bulldozert het ganse volkswijken. Terwijl we dat land 3 miljard euro geven om vluchtelingen tegen te houden, organiseert het land zelf een exodus van Koerden. Bovendien schendt het op volstrekt illegale wijze straffeloos de territoriale integriteit van buurstaten Irak en Syrië en haalt het een Russisch toestel uit de lucht, omdat het 17 seconden het luchtruim zou geschonden hebben. Hoe kan Turkije een bondgenoot zijn in onze queeste naar vrede en stabiliteit, als het zelf conflict en oorlog genereert?

En in heel dat verhaal moeten we ons misschien zelfs afvragen in welke mate we dezelfde belangen en waarden en normen hebben als onze belangrijkste bondgenoot de VS. Men kan Rusland terecht allerlei verwijten wat betreft schendingen van mensenrechten, maar voor zover wij weten heeft dat land geen geheime basissen waar ontvoerde mensen gemarteld en gefolterd werden, leverde het geen mensen uit aan regimes die bekend staan om hun gebrek aan respect voor mensenrechten, heeft het geen basis buiten haar grondgebied waar honderden mensen gemarteld werden en zonder vorm van proces worden vastgehouden, wellicht hun hele leven lang. Rusland staat evenmin bekend omdat het verhoudingsgewijs het meeste onderdanen opsluit of omdat de politie er de laatste drie maanden al meer ongewapende burgers zonder vorm van proces heeft neergeschoten dan het VK op een eeuw tijd. Geostrategisch en economisch zou Rusland onze logische bondgenoot kunnen zijn en het lijkt er sterk op dat de VS alles in het werk stellen om dat te verhinderen. Niet in ons belang, maar in dat van henzelf.

Als het ons verder waarlijk ernst is in onze strijd tegen Daesh/IS, dan moeten we misschien bondgenoten kiezen die daar in de regio ook echt een prioriteit van maken: Syrië en het Syrisch Arabische leger dus, het regime van Assad met andere woorden, samen met de Iraanse Revolutionaire Garde en het Iraakse leger. Hezbollah ook en de zelfverdedigingseenheden van de Koerden. Maar die laatsten staan dan weer op onze lijsten van terroristische organisaties, omdat ze zichzelf bewapenen en zich verzetten. En wellicht meer nog omdat ze in tegenstelling tot Turkije en Saoedi-Arabië een samenleving voorstaan gebaseerd op gelijke rechten voor man en vrouw, op een rechtvaardige verdeling van de welvaart en op democratische besluitvorming.

Veiligheid, stabiliteit en vrede zijn het resultaat van een politiek en economisch beleid en van nauwe samenwerking en relaties gebaseerd op vertrouwen. Dat ons Belgische leger zich geroepen voelt om in 2016 deel te nemen aan provocatieve NATO-acties in Litouwen en de Baltische Zee waarbij F16’s, mijnenjagers en goed 450 Belgische militairen gedurende maanden worden ingezet, leidt niet tot het creëren van vertrouwen of goede banden. Het voegt toe aan de oorlogsdreiging en spanning en het is volstrekt leugenachtig en hypocriet om in functie daarvan verdere aankopen goed te praten en te doen alsof ze ons welzijn zullen dienen.

Los van die politiek-militaire analyse pleit tegen de aankopen natuurlijk ook dat we daar simpelweg geen financiële middelen voor hebben. Dat is betreurenswaardig voor wie dol is op nieuwe speeltjes, maar zoals onze regering terecht opmerkt en wij ook in onze huishoudens met regelmaat dienen te herhalen, moeten we de nering naar de tering zetten. Het is niet anders.

Voor wie het ontgaan is: we zitten in een economische crisis die onze regeringen trachten te bezweren door huurders van een sociale woning boetes op te leggen als ze een kamer hebben leegstaan, ons openbare vervoer af te bouwen, het onderwijs met tekorten te laten kampen, wachtlijsten voor sociale woningen, de opvang van jongeren met een handicap of psychosociale problemen te laten voortduren, de kinderarmoede te doen toenemen en in algemene zin een beleid te voeren van stringente besparingen. En het geld dat we daar besparen, zouden we dan gaan uitgeven aan atoombommenwerpers? Jachtbommenwerpers met “dubbel gebruik”-vereiste waardoor zij zowel conventionele als nucleaire wapens moeten kunnen dragen en afvuren. Wat dus in strijd is met het internationaal recht en het Non-proliferatieverdrag? Mogen we overigens misschien in detail weten wanneer we die atoombommen gaan afwerpen en op wie? Of is dat een kerstverrassing voor volgend jaar?

Het budget voor het onderhoud van 34 nieuwe F35-gevechtsvliegtuigen is al snel goed voor een jaarlijkse kostprijs van 240 miljoen euro. En dat gedurende dertig jaar, wat dus neerkomt op een extra 7,2 miljard onderhoudskosten. In tijden van crisis? Terwijl er op EU-niveau al een overcapaciteit van meer dan 2.000 gevechtsvliegtuigen bestaat? En terwijl men beknibbelt op het Belgische budget voor conflictpreventie en vredesopbouw dat nog nauwelijks een schamele 5 miljoen euro bedraagt en men de Dienst Vredesopbouw van de FOD Buitenlandse Zaken al eerder heeft afgeschaft?

Nee beste Slechte Vlamingen en neen, professor Biscop, er is geen rationeel argument dat deze aankopen kan rechtvaardigen en er bestaat bovendien geen maatschappelijk draagvlak voor, zoals blijkt uit studie van de UA; slechts 25% van de Belgen steunt een dergelijke aankoop. Er is integendeel dringend nood aan een andere kijk op conflicthantering en vredeshandhaving, want de gekende militaire recepten werken contraproductief. Gevechtsvliegtuigen zijn de slechtst mogelijke investering als we echt een bijdrage willen leveren tot vrede en stabiliteit.

Dat alles is er mis met Kerstmis: we streven niet naar vrede en rechtvaardigheid, we voeren geen verstandig en rechtvaardig economisch en klimaatbeleid en we omringen ons niet met de juiste bondgenoten.

Daarom, beste leden, lanceren we een oproep om volgend jaar beter te doen. Als we allemaal een steentje bijdragen, dan kunnen we dit beleid verwerpen, deze regering omverwerpen en bouwen aan een andere samenleving waarin misschien wel geld is voor atoombommenwerpers maar die we dan toch niet gaan kopen.

We steunen daarom de oproepen tot staking en actie van de vakbonden waaraan we deel zullen nemen, we zien elkaar op de Grote Parade van Hart boven Hard op 20 maart, we gaan massaal naar de betoging van 24 april tegen de aankoop van atoombommenwerpers en zeggen duidelijk en compromisloos ‘neen’ tegen deze waanzin.

Weg met de regeringen, weg met de burgerlijke democratie, weg met het kapitalisme!

 Dank u en smakelijk eten.

 (voorzie ongeveer een kwartier voor tumultueus applaus)