Spieren kweken : het hoe en wat dat met me doet ...

36 beurten,  2 keer per week naar de sportschool in het ziekenhuis.

Dat was de opdracht van de dokter.

Voor mijn rug.

Als je daar meer over wil weten , moet je deze blogpost maar lezen .

Ondertussen zijn die 36 beurten achter de rug en vond de dokter mijn vooruitgang goed genoeg om me nog eens een 100-tal beurten voor te schrijven.

Dat werd bij mij trouwens met gemengde gevoelens onthaald : ik vind het namelijk best wel belastend om na mijn werk nog te gaan sporten. Ik ben dan pas om half 9 thuis en dan moet ik nog eten...

Maar toch was ik eerder content met deze reactie van de dokter:  ik doe het meestal wel graag en ik was me al aan het afvragen hoe ik iets kon doen om de ondertussen opgebouwde spieren en conditie te behouden. Ik dacht bij mezelf : het zou toch makkelijk zijn als ik gewoon hier verder kan doen - ik wist toen nog niet dat dat effectief kon. En zie ,  mijn verzuchting werd waarheid :).

Ik doe aan sport in de rugschool. Dat gaat door in een - eigenlijk wat krappe - sportzaal in het ziekenhuis en onder supervisie van een kinesist.

Een sessie rugschoolsport bestaat uit 3 onderdelen : 

Ik  begin  met een 10 minuutjes opwarming (lopen, fietsen ... op een toestel )

Daarna volgt een hele reeks 'oefeningen ' die je ook vaak gewoon thuis kunt doen. Elke keer weer worden andere oefeningen voorgesteld zodat je wat afwisseling hebt en je verschillende spieren kan trainen.

Ze worden door de kinesist van dienst op een bord geschreven , als het ware de ' menu van de dag '.

En eindigen doe je met het trainen van buik- en rugspieren aan toestellen met gewichten.

In het begin was ik zeer enthousiast : het was eigenlijk wel plezant om wat meer te bewegen. Het ging ook goed en de spierpijn achteraf was te verwaarlozen.

Maar op een bepaalde moment werd het echt een pak zwaarder. Ik ben geen 20-jarig sportief meiske meer, maar een 48-jarige vrouw met overwicht die het grootste deel van haar dag al zittend doorbrengt en zelden aan sport doet en als ge tegen mij zegt dat ik me 5 keer moet optrekken aan ringen , dan krijg ik stiekem  in mijn eigen de slappe lach. Dat kan ik namelijk niet. In het begin zelfs amper 1 keer ... . Heb ik nooit gekunt trouwens.

Heel even had ik daardoor een periode dat ik het te zwaar vond, niet aangepast genoeg aan de mogelijkheden van mijn lichaam. Maar ik heb me niet laten kennen en ben koppig doorgegaan. En ondertussen heb ik me er bij neergelegd  : als ik iets niet kan, dan is dat ook zo.

In het begin was de ' menukaart ' Chinees voor me : wist ik veel wat lunges waren, wat een KB is (kettle bell, en dat zijn gewichten met een handvat aan) , wat de superman is of een wall glider en een crab walk . Maar ondertussen heb ik het jargon al wat onder de knie en anders wordt het natuurlijk gewoon uitgelegd. 

De crab walk kan ik trouwens echt echt niet.... 

Maar een inch worm wel bijvoorbeeld en ik laat graag mensen in mijn omgeving zien dat ik dat kan waardoor die - veronderstel en hoop ik toch - hoogst onder de indruk zijn dat ik dat kan want niemand had dat van me verwacht  :). 

Ge kunt natuurlijk ook zo gaan sporten in de fitnesszaal achter de hoek . Maar het heeft vind ik toch wel wat voordelen om dat in de rugschool van het ziekenhuis te kunnen doen. Er is bijvoorbeeld begeleiding van een kinesist die er scherp op let dat je de oefeningen op de juiste manier uitvoert. Ik krijg vaak een ' schouderkes naar beneden mevrouw Van Mie ' toegeroepen. Ze geven ook alleen oefeningen die écht goed zijn voor je lichaam. 

Maar ook de medesporters maken het voor mij in het ziekenhuis plezanter dan in een gewone sportzaal. Hier geen stoere binken die hun sixpacks willen bijwerken en hippe grieten die een perfect figuur willen. Daar zou ik me al snel heel ongemakkelijk tussen voelen, 48-jarige vrouw met overgewicht en weinig sportervaring zijnde. In de ziekenhuissportzaal bestaan de medesporters uit mensen die ook rugklachten hebben en meestal niet tot de meest sportieve gespierde deel van de bevolking behoren. En die even hard sukkelen in het onder de knie krijgen van weer eens een nieuwe oefening. Ik pas er dus perfect tussen ;).

En dan nu de hamvraag : helpt het ook echt ? 

Awel, ik zal dat eens haarfijn uitleggen...

Ik heb nog altijd rugklachten en heb zelfs de indruk dat ik wat vaker pijn heb dan vroeger.

Maar de pijn is vaak veel minder intens. 

Ik kon al een tijdje niet lang en zeker niet zonder pijn en zonder vaak te moeten gaan zitten rondwandelen.

Ik ga graag naar musea maar na een kwartiertje rondslenteren verga ik van de rugpijn.

Toen ik vorig jaar naar Parijs ging moest ik mijn gezelschap voortdurend vragen om een terrasje te zoeken omdat het niet meer ging.

En dat kan ik nu - weliswaar niet helemaal pijnloos - meestal wel terug.

Ik voel me ook gewoon sterker, ben fier op mezelf als ik weer een moeilijke oefening toch een beetje onder de knie heb gekregen en het bewegen laadt me ook energetisch wat op.

Er is geen mirakel gebeurd. Ik heb geen superatletisch lichaam gekregen dat nooit pijn doet . Maar dat was ook nooit de betrachting.

Het doet gewoon deugd want bewegen is gewoon echt wel gezond ( op de juiste manier tenminste ). En ik kan nu dingen die ik nooit in mijn hele leven heb gekunt, ook niet toen ik wel nog een 20-jarig mager meiske was.

Ik doe dus gewoon  nog een zeker een jaartje verder. Wie weet wat ik dan allemaal kan !